Verslag 13 en 14 juni 2009

Om stipt 8.00 h vertrokken we vanuit Ekeren onder een stralende zon richting Duitsland, meer bepaald de streek van de Ahr. We waren met z’n achten. Xavier en Lydia zouden vanuit de Elzas komen en ons opwachten in Mayschoss om de groep van tien kompleet te maken. Na een aangename rit en een korte halte kwamen we om 11.25 h ter plaatse aan, juist op tijd voor het bezoek aan de oude wijnkelder van het Winzergenossenschaft van Mayschoss.

• 

• 

• 

We troffen het met onze gids.  Deze was te zien aan zijn enthousiasme en uitstraling een echte levensgenieter en zelf reeds een beetje doordrongen van wijn. Rode wijn nog wel. De wijnstreek van de Ahr is een beetje een uitzondering in Duitsland omdat 70% van de daar gemaakte wijnen rood zijn. Onze gids was goed geïnformeerd, wat niet verwonderlijk was aangezien hij als kleine jongen ook in de wijngaarden gewerkt had.  De rondleiding duurde zo’n halfuurtje. Nadien was er voor ons een apart degustatiezaaltje gereserveerd waar voor tien mensen gedekt was. Een mooie verzorgde ruimte waar onze gids een degustatie leidde van zes wijnen uit de streek. Halverwege werd een Winzerteller voorgeschoteld zodat ook onze maag kon gevuld worden. Er werd niet op de tijd gekeken en al onze vragen werden vakkundig beantwoord. We hadden weer veel bijgeleerd over deze toch wel aparte wijnstreek.  

Om 13.30 h trokken we dan verder naar Cochem. Aangezien we pas in het hotel verwacht werden rond 18.00 h was er dus tijd genoeg om dit toeristische stadje een bezoek te brengen. Het was er inderdaad sprookjesachtig mooi. Zeker toen we een stukje van de optocht konden meepikken waar de plaatselijke schoonheidskoningen, van de wijndorpjes langs de Moezel,  zich lieten bewonderen.

• 

• 

• 

Nog een fikse wandeling,  een terrasje,  een klim naar de het kasteeltje op de top en nadien terug naar de auto.  Van hieruit ging het richting Traben-Trarbach. We kwamen er aan om 18.25 h en werden vriendelijk ontvangen in hotel Krone. Onze bagage konden we direct naar de kamer brengen want het was tijd om ons naar het restaurant van Harry en Silvia te begeven waar we rond 19.00 h verwacht werden.

Hoe we daar onthaald werden overtrof alle verwachtingen. Harry en Silvia lieten er geen twijfel over bestaan dat ze ons gingen verwennen,  en dat deden ze ook. De warme persoonlijke benadering frappeerde ons meteen en we voelden ons direct thuis. Buiten op het terras, in de aangename avondlucht,  verzorgde Silvia,  bij wijze van aperitief,  een blinde degustatie van vier wijnen uit de streek. Alles met evenveel gedrevenheid en vriendelijkheid en vergezeld van Harry’s warme huisgebakken chips. Na deze interessante proeverij werden we binnen uitgenodigd aan tafel voor een gastronomisch viergangen menu met aangepaste wijnen. Het was er smaakvol ingericht. Keurig maar toch gezellig. Ook hier weer serveerde Silvia de wijnen blind zodat er voor ons genoeg uitdaging was. Ze besteedde veel aandacht aan ons en kwam af en toe tussen met een leuke opmerking of een verhaal. Het was duidelijk, de avond zou veel te vlug voorbij zijn. De gerechten waren allemaal uitstekend verzorgd,  lekker en aangepast aan de wijnen. Hier wordt serieus aandacht besteed aan hetgeen waarmee men bezig is. Gastronomie op maat.  Niets was Silvia en Harry teveel. Hier was de klant geen koning maar keizer. Om 00.30 h was het tijd om het hotel terug op te zoeken want ’s morgens zou Harry ons meenemen voor een wandeling in de wijnbergen.

We ontbeten buiten op het terras van het hotel. De weergoden waren ons blijkbaar zeer gunstig gestemd. Ontbijten met de Moezel op 30m van je tafel. Zaaaaaalig ! Nadat we het ruime ontbijtbuffet alle eer hadden aangedaan pakten we de koffers in en gingen we terug naar Harry. Blijkbaar heeft die niet veel slaap nodig want hij stond ons al op te wachten in korte broek. Was hij iets van plan ?

• 

• 

• 

We gingen een pad volgen dat ook door de wijnbouwers gebruikt wordt. Harry was zeer goed op de hoogte van de lokale geschiedenis en van de werkzaamheden in de wijngaarden. Een betere gids konden we ons niet bedenken. Het pad was tamelijk stijl. Je vroeg je af hoe de wijnbouwers het klaarspeelden om in wijngaarden te werken waarvan de bodem puur leisteen was en de hellingsgraad soms tot 60% opliep. Een werk voor mensen in goede conditie en zonder hoogtevrees. De zon was ondertussen al goed gestegen en sommigen van ons moesten oppassen niet te verbranden. Boven aan de ruïne aangekomen had Harry ervoor gezorgd dat Silvia met de wagen naar boven was gereden om een plaats voor ons te reserveren zodat we konden uitrusten onder de lindebomen genietend van een drankje.  Hij nam Silvia mee naar beneden en het was aan ons om na een poosje de afdaling alleen aan te vatten. Deze ging langs een andere,  veel kortere weg en bestond praktisch alleen uit trappen. Tijdens onze afdaling waren Harry en Silvia bezig met de voorbereidingen van het drie gangenmenu van ‘s middags. Weer konden we genieten van enkele wijntjes en een overheerlijk menu. Alles met dezelfde goede zorgen en persoonlijk accent. De zon was niet van plan ons in de steek te laten en we zaten nog tot 16.00 h buiten. Toen was het echt tijd om terug naar huis te rijden,  maar niet vooraleer we enkele wijntjes kochten die Silvia ons had leren kennen.

Het is onmogelijk om in een kort verslag de sfeer en de geneugten op te roepen die we over ons heen hebben gekregen in dit weekend.  k ben zeker nog tientallen kleinigheden vergeten die dit weekend hebben gesierd. De “WijnNeuzen” zullen deze uitstap niet snel vergeten. Alles viel in de plooi. Het gezelschap,  de verplaatsingen,  het logement,  het hotel,  het restaurant en natuurlijk ook het weer. Dit weekend verbeteren is quasi onmogelijk. We mogen blij zijn dat als we in de toekomst nog reisjes maken ze ergens in de buurt komen van deze eerste trip.
Dank aan allen die ermee voor gezorgd hebben dat dit weekend een succes is geworden.

Speciale dank aan Gerd Brabant voor de tips van hotel en restaurant en aan Jacques Olyslager voor het leggen van de contacten en het maken van de afspraken.

Luc Van Raemdonck